Το ίδιο ικανοί διάδοχοι του Σισύφου ήταν οι Δωριείς Βακχίδες, απόγονοι του Αλήτη, οι οποίοι στερέωσαν την ισχύ της Κορίνθου απο το 900 ως το 657 π.Χ Μέσα στο διάστημα αυτό κατόρθωσαν να κάνουν την Κόρινθο ισχυρότατη οικονομική, τεχνολογική , ναυτική και αποικιακή δύναμη.
Χάρη στην οξυδερκή πολιτική τους η Κόρινθος στράφηκε προς τη θάλασσα, αξιοποιώντας την προηγούμενη παράδοσή της και εξαπλώθηκε σ΄ολόκληρο το γνωστό τότε κόσμο.
Οι Βακχίδες ή Βακχιάδες ξεκαθάρισαν τον Κορινθιακό Κόλπο απ΄τους Κρισσαίους πειρατές και οχύρωσαν το Μολύκρειο και το Αντίρριο, καθιστώντας τον κλειστή κορινθιακή λίμνη.
Ετσι πήρε και την σημερινή του ονομασία αφού έως τότε ονομαζόταν Κρισσαίος Κόλπος.
Ταυτόχρονα αποίκισαν την απέναντι παραλία της Στερεάς Ελλάδας , όπου η Φωκίδα πήρε τ΄όνομά της απο τον Βακχιάδη Φώκο, επικεφαλής της αποικιακής αποστολής και σιγά – σιγά άρχισαν να εξαπλώνονται προς τη Δύση αλλά και την Ανατολή, ιδιαίτερα στον Εύξεινο Πόντο σε συνεργασία με τους Μιλήσιους. Απότοκος της προσπάθειας ήταν η ίδρυση της Κέρκυρας απ΄τον Χερσικράτη και λίγο αργότερα των Συρακουσών απ΄τον Αρχία που στη συνέχεια έγινε δεσπόζουσα πόλη της Σικελίας.
Μολύκρειο και το Αντίρριο, καθιστώντας τον κλειστή κορινθιακή λίμνη.
Ετσι πήρε και την σημερινή του ονομασία αφού έως τότε ονομαζόταν Κρισσαίος Κόλπος.
Ταυτόχρονα αποίκισαν την απέναντι παραλία της Στερεάς Ελλάδας , όπου η Φωκίδα πήρε τ΄όνομά της απο τον Βακχιάδη Φώκο, επικεφαλής της αποικιακής αποστολής και σιγά – σιγά άρχισαν να εξαπλώνονται προς τη Δύση αλλά και την Ανατολή, ιδιαίτερα στον Εύξεινο Πόντο σε συνεργασία με τους Μιλήσιους. Απότοκος της προσπάθειας ήταν η ίδρυση της Κέρκυρας απ΄τον Χερσικράτη και λίγο αργότερα των Συρακουσών απ΄τον Αρχία που στη συνέχεια έγινε δεσπόζουσα πόλη της Σικελίας.
Οι ναυτικοί δρόμοι όμως που δημιούργησαν η ευφυϊα των Βακχιδών δέχονταν πειρατικές παρενοχλήσεις και όπως ήταν φυσικό απώλειες. Γι΄αυτό η επινοητικότητα των Βακχιαδών οδήγησε στην εφεύρεση ενός νέου αξιοθαύμαστου πλοίου, με καταπληκτικές επιδόσεις που ακόμα και σήμερα μαγεύουν τους ασχολούμενους μ΄αυτό ειδικούς.
Το πλοίο αυτό ήταν η τριήρης. Μέχρι τότε οι θάλασσες γνώριζαν τους πεντηκόντορους, που περισσότερο ήταν δόκιμες για μεταφορά στρατευμάτων.
Τώρα όμως ο Βακχιάδης Αμεινοκλής γνώστης όλης της τεχνογνωσίας που είχε αναπτυχθεί στην Κόρινθο στους κρίσιμους τομείς της μεταλλουργίας, αρχιτεκτονικής, οπλουργίας, ναυπηγικής κλπ δημιούργησε ένα πλοίο που χωρίς να είναι αισθητά μακρύτερο απ΄τα προγενέστερα, είχε μεγάλη ταχύτητα, ευελιξία, χάρη και δύναμη.
Ενα πολεμικό πλοίο που κινούνταν απο 170 κωπηλάτες, τοποθετημένους σε τρεις επάλληλες σειρές.
Η τρίτη σειράκωπηλατών ήταν το ευφυές εφεύρημα του Αμεινοκλή που κι επαύξησε τον συνολικό αριθμό κωπηλατών του σκάφους κι έδωσε πρόσθετη δύναμη μοχλού στα κουπιά που αυτή η σειρά χειρίζονταν, επειδή κωπηλατούσαν απο πάγκο που δεν ήταν στην ίδια κάθετη γραμμά με τους άλλους δυο, παρά με αισθητή απόκλιση προς την εξωτερική πλευρά του πλοίου.
Η τριήρης χαρακτηρίστηκε δίκαια ως ” το αριστούργημα της αρχαίας ελληνικής ναυπηγικής” και απετέλεσε οριακό σημείο ναυπηγικής εξέλιξης των αρχαίων πολεμικών πλοίων, κυριαρχώντας για 1000 περίπου χρόνια στη Μεσόγειο.
Σήμερα έχει ανακατασκευαστεί και οι Κορίνθιοι περιμένουν την ελευσή του στην πόλη όπου πρωτοκατασκευάστηκε. Αυτό το πλοίο λοιπόν συνόδευε τα εμπορικά Κορινθιακά πλοία (ολκήδες) στις αποικίες και τα διάφορα λιμάνια τους και ως όπλο τεχνολογικής αιχμής συνέβαλε τα μέγιστα στην επικράτηση του Ελληνισμού επι των Φοινίκων και Περσών αντιπάλων του.
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, σχετικά με τη φήμη των αρχαίων Κορινθίων ως εξαιρετικής τέχνης και ικανότητας ναυπηγών οτι στα μυθολογικά έπη ξεχωριστή θέση έχει η έλευση του Ιάσωνα στην Κόρινθο, όπου μάλιστα γίνεται βασιλιάς της, φέρνοντας μαζί του και το πιο διάσημο Ελληνικό πλοίο την Αργώ, την οποία ο ίδιος, ακολουθώντας θεϊκές οδηγίες ναυπήγησε και η οποία φέρει στην πρύμνη ένα μαγικό ομιλών ξόανο , δώρο της Αθηνάς που συμβούλευε τους Αργοναύτες κατά την Αργοναυτική Εκστρατείας. Αυτό αφού πια είναι διαπιστωμένο οτι υπάρχει ιστορικός πυρήνας στους μύθους , σημαίνει πως απο τα παλιά χρόνια οι Κορίνθιοι είχαν αναπτύξει μια σημαντική ναυπηγική τεχνολογία.
Η τριήρης φυσικά δεν ήταν το μόνο τεχνολογικό επίτευγμα των Κορινθίων.
Η χαλκουργία γνώρισε πολύ μεγάλη ανάπτυξη και ο κορινθιακός διάπυρος χαλκός που δεν σκούριαζε χάρη στην ανάμιξή του με χρυσό , και τα χαλκουργήματα και τα όπλα – ιδιάιτερα το Κορινθιακό Κράνος – από αυτόν ήταν περιζήτητα.
Επίσης σε υψηλά επίπεδα έφτασε η κεραμευτική και η ζωγραφική, τόσο που οι αρχαίοι συγγραφείς αποδίδουν την εφεύρεση του κεραμευτικού τροχού και της επιτοίχιας ζωγραφικής στον Κορίνθιο Υπέρβιο και την Κορίνθια Διβυτάβη.
Το ίδιο αναπτύχθηκε η υφαντουργία. Η αρχιτεκτονική δέχθηκε ισχυρές επιδράσεις από τους Κορίνθιους αρχιτέκτονες και τεχνίτες οι οποίοι πρωτοεφάρμοσαν το επικλινές αέτωμα στην δόμηση των ναών και τα ειδικά κεραμίδια στην επικάλυψη των στεγών τους.
Αλλά αυτά που παραμένουν ως σήμερα ορατά είναι τ΄απίστευτα τεχνικά έργα:
Το “χωστό” λιμάνι του Λεχαίου, το οποίο είναι τεχνητό εξ ολοκλήρου και κατασκευάστηκε στο σύνολό του του σχεδόν στην ξηρά ενώ ταυτόχρονα επιχωματώθηκαν για την καλύτερη λειτουργία του κάπου 90 στρέμματα θάλασσας όπου διαμορφώθηκαν λιμενοβραχίονες, προλιμένες, προβλήτες συνολικού μήκους 7 χιλ. Και ο Δίολκος , μια λιθόστρωτη οδός, πλάτους 3,5 – 5 μ.
Που στο μέσον του είχε δυο βαθιές παράλληλες αυλακώσεις, η οποία διέτρεχε τον ισθμό απ΄τον Κορινθιακό έως τον Σαρωνικό Κόλπο. Πάνω στις αυλακώσεις αυτές – πρώτο παγκόσμιο δείγμα μεταφορικού μέσου σταθερής τροχιάς- κινούνταν οι ειδικές καρότσες (ολκοί) που έφερναν τα πλοία από τη μια θάλασσα στην άλλη.
Ένα ακόμα εντυπωσιακό – όχι πολύ γνωστό δυστυχώς- επίτευγμα των Κορινθίων μηχανικών ήταν η μετατροπή της Λευκάδας σε νησί από χερσόνησος που ήταν. Αυτό έγινε το 625 π.Χ σύμφωνα με τον Σκύλακα τον Καρυανδέα και αρχηγός του εγχειρήματος ήταν ο Γόργος.
Τα περισσότερα απο τα πιο πάνω επιτεύγματα έγιναν στον καιρό των Κυψελιδών (657-582 π.Χ) οι οποίοι πήραν την εξουσία απ΄τους Βακχιάδες που είχαν εξελιχθεί σε μια κλειστή εξουσιαστική κάστα.
Πρώτος της δυναστείας ήταν ο Κύψελος, ο οποίος δήμευσε τα κτήματα των πλουσίων της πόλης και τα μοίρασε στους ακτήμονες ενώ έλαβε σημαντικά νομοθετικά μέτρα για να τονώσει το εξαγωγικό εμπόριο της πόλης κι έκανε μεγάλα δημόσια έργα που λάμπρυναν την πόλη.
Στους Δελφούς έχτισε έναν από τους ομορφότερους “θησαυρούς” του ιερού χώρου, ένα ναϊσκόμορφο κτίσμα όπου οι ελληνικές πόλεις εναπόθεταν αφιερώματα στον Απόλλωνα.
Ακόμα ξεκίνησε και πάλι την αποικιακή πολιτική που τη συνέχισε ο γιός του ο Περίανδρος ένας από τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας.
Μια συνέπεια της αναρρίχησης στην εξουσία του Κύψελου ήταν η αποδημία ενός τμήματος της οικογένειας των Βακχιαδών στην Ιταλία και δη την Ετρουρία , όπου η συγχώνευσή τους με τους Ετρούσκους οδήγησε στην υιοθέτηση απο τους τελευταίους γραμμάτων του κορινθιακού αλφάβητου και συγκεκριμμένα του κόππα (Q) και του διγράμματος (F) που στη συνέχεια περιλήφθηκαν στο λατινικό αλφάβητο.
Με το θάνατο του Κύψελου το 628 π.Χ ο Περίανδρος ξεκινά μια εκπληκτική πορεία που παρά τις προσωπικές του τραγωδίες θα οδηγήσει την Κόρινθο στον κολοφώνα της ισχύος και της δόξας της.
Θα εισάγει νομισματικό σύστημα στην πόλη και τις αποικίες της, θα καταργήσει τη δουλεία και θ΄απαγορεύσει την αγοραπωλησία των δούλων. Θα σχεδιάσει την τομή του ισθμού αλλά δεν θα μπορέσει να την πραγματοποιήσει προφανώς για τεχνικούς και οικονομικούς λόγους.
Θα ιδρύσει άπειρες αποικίες στη Δύση (Μέσμη, Ρήγιο, Τέρινα στη ΝΑ Ιταλία, Ερικα και Λεοντίνοι στη Σικελία, η Απολλωνία, η Επίδαμνος και το Δυρράχιο στην Ιλλυρία , η Αμβρακία στην ΄Ηπειρο το Ανακτόριο, το ΄Αργος Αμφιλοχικό, ο Αστακός, η Φυτία, ο Στράτος, το Θύριο ο Μεθεών στην Ακαρνανία , η Λευκάδα) και στην Ανατολή (Ποτείδαια με οικιστή το νόθο γιό του Ευαγόρα).
Θα πει το περίφημο “Μια πόλη δεν πρέπει μόνο να ζει αλλά και να ευημερεί” που δείχνει τη συγκρότηση της προσωπικότητάς του. Ακόμα θα διοργανώσει το περίφημο συμπόσιο των επτά σοφών στην έπαυλή του στο Λέχαιο και θα ενισχύσει τον κιθαρωδό Αρίωνα , επινοητή του διθύραμβου ” πατέρα ” της τραγωδίας. Τραγωδία που βίωσε ο ίδιος ο Περίανδρος στην προσωπική του ζωή.
Στην αρχή του 5ου αιώνα η Ελλάδα βρέθηκε αντίκρυ στην περσική επιβουλή. Οι Αθηναίοι αποκρούουν την πρώτη περσική απόπειρα στον Μαραθώνα. Ο οξυδερκής Θεμιστοκλής διείδε οτι οι Πέρσες δεν είχαν απογοητευθεί και επωφελούμενος της ανακάλυψης νέου κοιτάσματος ασημιού στο Λαύριο θα ναυπηγήσει κάπου 200 τριήρεις, αντίγραφα των 20 κορινθιακών που κατά την διάρκεια του πολέμου με την Αίγινα απέκτησε η Αθήνα ( Θουκ, 41.1).
Αυτές οι τριήρεις μαζί με τις 40 κορινθιακές , τις 13 της Σικυώνας και άλλες 125 των υπολοίπων ελληνικών πόλεων θα καταναυμαχήσουν τον πανίσχυρο περσικό στόλο στη σαλαμίνα στις 29/9/480 π.Χ και θα σώσουν την Ελλάδα απο την κατάκτηση.
Οι Κορίνθιοι θ΄αγωνιστούν με αυτοθυσία και θα τιμηθούν με δυο επιγράμματα του διάσημου Σιμωνίση “Ξένε καταγόμαστε απ΄τη δροσερή πόλη της Κορίνθου και τώρα βρισκόμαστε στην άμμο του νησιού του Αίαντα.
Εδώ υπερασπιστήκαμε την Ιερή Ελλάδα απ΄τα φοινικικά πλοία των Περσών και των Μήδων” και ” Στην ακμή μας δώσαμε τα πάντα στην Ελλάδα , μην αντέχοντας να υποδουλωθούμε. Νικήσαμε τους Πέρσες έχοντας πια αιώνιο μνημείο τον τόπο της Ναυμαχίας. Τα οστά μας είναι εδώ στην άμμο της Σαλαμίνας και η πατρίδα μας η Κόρινθος μας τίμησε ξεχωριστά αφήνοντάς μας στο πιο ακριβό μνήμα”.
Το ίδιο γενναία πολέμησαν οι Κορίνθιοι και στη μάχη των Πλαταιών στις 7 Αυγούστου 479 π.Χ που έληξε με ολοκληρωτική ήττα των Περσών και θάνατο του Μαρδόνιου.
Μάλιστα δίδαξαν ήθος αφού με την παρέμβαση του Κορίνθιου Κλεόκριτου αποφεύχθηκε η διαμάχη μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών και το Αριστείο της μάχης δόθηκε στους Πλαταιείς.
Το όνομα της Κορίνθου γράφτηκε τρίτο στον χρυσό τρίποδα που αφιερώθηκε στον δελφικό Απόλλωνα σε ανάμνηση της μάχης.
Η εμπλοκή της Κορίνθου στον πελοποννησιακό πόλεμο ήταν πρωταγωνιστική ενώ η αφορμή του ήταν μια κορινθιακή αποικία, η Επίδαμνος. Κατά τη διάρκεια του καταστροφικού πολέμου οι Κορίνθιοι ναυπηγοί θ΄αποδείξουν οτι κατέχουν μόνο αυτοί τα μυστικά της τριήρους και θα επιφέρουν την καταστροφή στον Αθηναϊκό στόλο που θα εκστρατεύσει κατά των Συρακουσών, ενισχύοντας στο έπακρο ένα τμήμα του πλοίου, τις επωτίδες και εκμηδενίζοντας έτσι την ανώτερη επιδεξιότητα των καλοασκημένων αθηναϊκών πληρωμάτων.
Για να ενισχύσουν έγκαιρα μάλιστα τις παραπαίουσες Συρακούσες, οι Κορίνθιοι ναυτικοί θα επιτελέσουν ένα μοναδικό για την αρχαία ναυσιπλοΐα κατόρθωμα: θα πλεύσουν προς τη Σικελία όχι γιαλό-γιαλό , όπως γινόταν παρά κατευθείαν στο ανοιχτό πέλαγος και η προσπάθεια τους θα στεφθεί με επιτυχία.
Μετά το τέλος του πολέμου η κορινθιακή οικονομία βρίσκεται σε κακή κατάσταση και θα βρεθεί για σύντομο διάστημα (395-387 π.Χ) κάτω από την ηγεμονία του Άργους και θα εμπλακεί στον Κορινθιακό και τον Βοιωτικό Πόλεμο (369-366 π.Χ) ενώ θα γίνει απόπειρα εγκαθίδρυσης τυραννίας απ΄ τον Τιμοφάνη που τελικά θα εκτελεστεί.
Το 345 π.Χ η Κόρινθος έχει ανακτήσει μερικά την ισχύ της και στέλνει τον Τιμολέοντα, μετά από αίτηση των Συρακουσών στην Σικελία για ν΄ αποκρούσει τους Καρχηδόνιους που επιβουλεύονται το νησί. Ο Τιμολέων αποτελεί παράδειγμα ανθρώπου αφοσιωμένου στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ο Πλούταρχος που έγραψε τη βιογραφία του αναφέρεται με έκδηλο σεβασμό γι΄ αυτόν.
Έφτασε στη Σικελία με μόλις 1000 οπλίτες και 10 τριήρεις και κατάφερε να συντρίψει εκπληκτικά υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις και ν΄ αποκαταστήσει τη Δημοκρατία στις σικελικές πόλεις. Αποκορύφωμα των επιτυχιών του ήταν η συντριβή του αποτελούμενου από 70.000 άνδρες καρχηδονιακού στρατού , στο Λιλύβαιο τον Ιούνιο του 341 π.Χ έχοντας στην διάθεσή του 5000 πεζούς και 1000 ιππείς.
Δεν χρησιμοποίησε την τεράστια φήμη και δύναμη που απέκτησε για ιδιοτελείς σκοπούς παρά ως το τέλος της ζωής του αναλώθηκε στην στερέωση της Δημοκρατίας στη Σικελία με αποτέλεσμα ακόμα και όταν τυφλώθηκε να στέλνουν ειδική άμαξα οι Συρακούσιοι για να έρχεται στην Εκκλησία του Δήμου.
Τάφηκε στην αγορά των Συρακουσών και γύρω απ΄τον τάφο του οικοδομήθηκε γυμναστήριο που ονομάστηκε “Τιμολεόντειο”, δείγμα της τιμής και του σεβασμού των Συρακουσίων.
Το 334 π.Χ γίνεται στην Κόρινθο το Συνέδριο που ονομάζει αυτοκράτορα τον Μ. Αλέξανδρο και ναυπηγούνται 160 τριήρεις στα ναυπηγεία του Λεχαίου που ακολουθούν τον ελληνικό στρατό ως τον ποταμό Ινδό.
Ενας Κορίνθιος ο Δημάρατος σώζει στη μάχη του Γρανικού τον Αλέξανδρο, δίνοντας το δόρυ με το οποίο ο Αλέξανδρος αποκρούει την επίθεση του Πέρση σατράπη.
Το 146 π.Χ. η Κόρινθος θα γνωρίσει την βάρβαρη, απολίτιστη Ρωμαϊκή εκδίκηση για την αντίστασή της στην Ρωμαϊκή βουλιμία: θα καταστραφεί συθέμελα. Οι άπειροι καλλιτεχνικοί θησαυροί της θα λεηλατηθούν, άλλοι θα καταστραφούν και η γη της θα μεταβληθεί σε AGER PUBLICUS. Η Ελλάδα θα πάψει να υπάρχει ελεύθερη.
Το τελευταίο προπύργιο ανεξαρτησίας παύει να υπάρχει και μαζί παύει να υπάρχει μια από τις πιο ένδοξες ελληνικές πόλεις. Το 44 π.Χ. όμως, η πόλη, με προσωπική παρέμβαση του Καίσαρα, ανοικοδομείται και σύντομα αρχίζει να πλησιάζει – οικονομικά – την λαμπρότητα του παρελθόντος.
Το 10 μ.Χ. ο θεμελιωτής του Χριστιανισμού Παύλος, θα περπατήσει και θα ζήσει στην Κόρινθο, την οποία θα αγαπήσει και θα απευθύνει στους Κορίνθιους πιστούς δύο από τις πιο εμπνευσμένες επιστολές του και θα γίνει ο πολιούχος Άγιος της πόλης.
Εδώ θα οικοδομηθεί και ένας από τους ωραιότερους ναούς προς τιμήν του, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1928.
