Η στρατηγικής σημασίας περιοχή της Κορίνθου και του Ισθμού κατοικήθηκε απο το 5.500 π.Χ.
Ο πρώτος νεολιθικός συνοικισμός είναι του “Κοράκου” που ανασκάφηκε το 1915 απο τον Blegen ενώ εντοπίστηκαν και αρκετοί άλλοι προϊστορικοί οικισμοί, μερικοί εκ των οποίων ανασκάφηκαν, όπως ο Αγ. Γεράσιμος στο σημερινό χωριό Λέχαιο , ό Μύλος Χελιώτη, κοντά στον αρχαϊκό Ναό του Απόλλωνα, η Αετόπετρα, 2 χιλ. δυτικά της αρχαίας πόλης, η Αραπίτσα 1,5 χιλ. ανατολικά της αρχαίας πόλης, η Περδικαριά , στο μέσο περίπου της διαδρομής απο την αρχαία πόλη προς τις Κεγχρεές.
Ακόμη προϊστορικός οικισμός ήταν αυτός της Ακροκορίνθου που οριοθετείται χρονικά γύρω στο 4.000 π.Χ
Οι δημιουργοί αυτών των οικισμών σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς ονομάζονταν πελασγοί και τα περισσότερα τοπωνύμια της περιοχής προέρχονται απο την πελασγική γλώσσα, όπως Κόρινθος που σημαίνει ζεύξη και πραγματικά η πόλη ήταν χτισμένη στο μέρος όπου γίνεται η ζεύξη των δυο θαλασσών και δυο στεριών και Εφύρα (η αρχική ονομασία της πόλης) που σημαίνει βίγλα, σκοπιά και δόθηκε αυτή η ονομασία επειδή η περιοχή κυριολεκτικά κατοπτεύει μια τεράστια έκταση.
Οι κύριες ασχολίες των πελασγών ήταν η γεωργία, η αλιεία και η κτηνοτροφία μετέπειτα και κάτω απο την επίδραση που δέχτηκαν απο τους Φοίνικες εμπόρους οι οποίοι εισήγαγαν και τη λατρεία της Αφροδίτης ( Αστάρτη) στην Κόρινθο.
Γύρω στο 2.000 π.Χ τα ισχυρά πρωτοελληνικά φύλλα των Αχαιών και των Αιολιέων εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και απορρόφησαν τους αυτόχθονες.
Περίπου στο 1200 π.Χ η Κόρινθος ευρισκόμενη τότε κάτω απο την επικυριαρχία των Μυκηνών, λαμβάνει μέρος στον Τρωϊκό Πόλεμο. Μάλιστα ένας Κορίνθιος ονομαστής γενιάς, γιός του μάντη Πολύιδου , ο Ευχήνορας, συμμετείχε στον πόλεμο αν και γνώριζε οτι θα πεθάνει αν έπαιρνε μέρος στην εκστρατεία. Πράγματι ο Ευχήνορας τοξεύτηκε απο τον Πάρη και σκοτώθηκε ( Ιλιάδα Ν΄663-672).
Μετά τον Τρωϊκό Πόλεμο υπήρξε μια μακρά περίοδος αναστατώσεων και μετακινήσεων φύλων στον Ελλαδικό χώρο, η οποία επηρέασε άμεσα την Κόρινθο.
Γύρω στο 1000 π.Χ η πόλη που έως τότε είχε αντισταθεί, καταλήφθηκε απο τους Δωριείς που είχαν αρχηγό τον Αλήτη, γιό του Ιππότη, δισέγγονο του Ηρακλή , ο οποίος έγινε βασιλιάς της καταλύοντας τη δυναστεία των Σισυφιδών που γενάρχης της ήταν ο πολυμήχανος Σίσυφος.
Ο Σίσυφος είχε καταφέρει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα πλεονεκτήματα της Κορίνθου και να την καταστήσει πλούσια και δυνατή. ΄Ηταν τόσες οι ικανότητές του ώστε οι μύθοι για το πρόσωπό του είναι πάμπολλοι.
Ο πιο γνωστός αφορά το κατόρθωμά του να δέσει τον ίδιο το Θάνατο που, μετά απο διαταγή του Δία επειδή ο Σίσυφος τον είχε καταδόσει ως απαγωγέα της κόρης του Ασωπού ποταμού Αίγινας, προσπάθησε να τον οδηγήσει στον Άδη.